جمعیت سالمندی ایران به‌سرعت در حال افزایش است و پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد تا سال ۱۴۳۵ بیش از یک‌سوم جمعیت کشور را سالمندان تشکیل خواهند داد. در این میان، استان گلستان با مشکلات مضاعفی مانند محرومیت اقتصادی، کمبود امکانات درمانی و نبود زیرساخت‌های مناسب برای زندگی سالمندان دست‌وپنجه نرم می‌کند.
نمایندگان مجلس و مدیران استانی بر لزوم تحول در سیاست‌های حمایتی تأکید کردند.
چالش‌های اقتصادی و درمانی سالمندان
رمضانعلی سنگدوینی، نماینده مردم گرگان و آق‌قلا در مجلس شورای اسلامی امروز شنبه ۱۷ خرداد در جلسه شورای سالمندان و مناسب‌سازی استان با اشاره به محرومیت استان گلستان، اعلام کرد: ضعف اقتصادی، مشکلات درمانی، بیمه‌ای و رفاهی را برای سالمندان تشدید کرده است.
وی خواستار تقویت اقتصاد محلی و افزایش مشارکت صنایع بزرگ در مسئولیت‌های اجتماعی شد و افزود: در استان‌های برخوردار، صنایع در ساخت بیمارستان‌ها و مراکز سالمندان مشارکت می‌کنند، اما گلستان از این مزایا محروم است.
نقش بیمه‌ها و حمایت‌های اجتماعی
سنگدوینی با اشاره به کمبود تخت‌های بیمارستانی، از نهادهای بیمه‌گر خواست تا همکاری بیشتری با سالمندان داشته باشند و تأکید کرد: در گذشته خانواده‌ها از سالمندان مراقبت می‌کردند، اما امروز مراکز نگهداری نیز با محدودیت مالی مواجهند که این موضوع لزوم توجه ویژه مسئولان را پررنگ می‌کند .
کمبود امکانات و ضرورت مناسب‌سازی
قدسیه آبشناس، سرپرست اداره کل بهزیستی گلستان نیز در این جلسه مهم‌ترین مشکلات سالمندان را حمل‌ونقل، مناسب‌سازی معابر و مسکن عنوان کرد و از برنامه‌ریزی برای ایجاد «شهر دوستدار سالمند» و توسعه مجتمع فرهنگی-رفاهی توسکستان به‌عنوان قطب گردشگری سالمندی خبر داد.
سرپرست اداره کل بهزیستی گلستان بیان کرد: «شهر دوستدار سالمند» و توسعه مجتمع فرهنگی-رفاهی توسکستان در صورت اجرا می‌تواند کیفیت زندگی سالمندان را بهبود بخشد.
آبشناس از برنامه‌های آینده برای افزایش مشارکت اجتماعی سالمندان و ایجاد فرصت‌های شغلی متناسب با سن خبر داد و ابراز امیدواری کرد: با همکاری نهادهای دولتی و سازمان‌های مردمنهاد، گام‌های مؤثری برای رفاه سالمندان برداشته شود.
به گزارش ایسنا، سالمندان گلستان در میانه چرخه‌ای از محرومیت اقتصادی و کمبود خدمات درمانی قرار دارند. هرچند برنامه‌هایی مانند شهر دوستدار سالمند و توسعه مراکز رفاهی در دست اجراست، اما نیاز به حمایت‌های کلان‌تر و تخصیص بودجه‌های ویژه احساس می‌شود. بهبود شرایط این قشر نه‌تنها یک ضرورت انسانی، بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده جامعه است.
انتهای پیام