به گزارش خبرنگار مهر، بستر رودخانه آن‌قدر بی‌محابا کاویده و تهی شده که عمق آن به بیست متر، و شاید بیشتر، رسیده است.

این ژرفای هولناک کشاورزان را ناچار کرده موتورهای آب را بر دوش بگیرند و با سختی بسیار تا بستر رودخانه پایین ببرند؛ تلاشی طاقت‌فرسا که تنها اندکی آب و اندکی امید نصیبشان می‌کند. اما حتی این رنج هم تضمینی برای نجات باغ‌ها ندارد، چرا که هر بار دیواره‌های بی‌پناه رودخانه رانش می‌کند و زمین‌ها یکی‌یکی در دل آب فرو می‌روند.

باغداران با چشمانی نگران می‌بینند چگونه حاصل عمرشان درختانی که نسل‌ها سایه و میوه داده‌اند آرام‌آرام در آب ناپدید می‌شود. آن‌ها می‌گویند: «ما چیزی جز همین زمین نداریم؛ اگر این هم برود، دیگر چه برایمان می‌ماند؟»

خواست کشاورزان روشن است؛ نه غیرممکن و نه فراتر از توان مدیران. رودخانه‌ای که به آن دل بسته‌اند باید دیوار حفاظتی داشته باشد، لایروبی‌اش به‌صورت اصولی و منظم انجام گیرد، و برداشت بی‌رویه از بستر آن متوقف شود.

امروز سلیمان‌آباد چشم به راه تصمیم و اقدام مدیرانی است که پیش از نابودی باقی‌مانده باغ‌ها، صدای این مردم را بشنوند و برای نجات زمین‌هایشان چاره‌ای بیندیشند.